Pespaye

Mürekkebim kurudu, dimağım kurudu. Üzülüyorum. Hâlbuki çok hevesliydim bir zamanlar, kendime çizdiğim portrenin önemli kısımlarından biri idi yazmak ve düşünmek. Kazanılması zor, kaybedilmesi kolay bir alışkanlık ne yazık ki. Bu sorunu aşmak için günlük tutmaya başlamıştım lakin pek bir faydası olmadı gibi. İlham yok, esas sıkıntı bu. Kitap okumalı, içtimai havayı teneffüs etmeli; bunların eksikliği sayfaların boş kalmasına, kalemin sükûnetine sebebiyet veriyor. Muvakkat hazlarla oyalanan töz, hakiki saadetin temelini teşkil edecek ulvi fiiliyattan mahrum kalarak o pek ümitvar potansiyelini, üzücüdür ki, farkında olmadan harcıyor. Hepimizin istemsizce, iptidai güdülerle sırtını çevirdiği büyük potansiyel. Tek kelimeyle pespayelik.

Üzülüyorum.

Mürekkebim kurudu, dimağım kurudu.