Deneme: Öğrendim

Doğrudur, geçen son üç sene çok şey kattı bana. Saymakla bitmez.
Mesela...
Eskiden az ama işlevli konuşurdum.
Çok ve boş konuşmayı öğrendim.
Rasyonel ve ayakları yere basan cümleler kurardım.
Bol keseden sallamayı öğrendim.
En azından beceremeyeceğim, altından kalkamayacağım işlere tevessül etmez, hatta düşüncesini sakınırdım usumdan.
Altı boş vaatlerde bulunmayı, kendimi dahi aldatmayı öğrendim.
Yalnızdım ve üzgündüm önceden.
Birlikte iken, mutluyken ıstırabı öğrendim.

Bir dakikalığına da olsa durup, bugün ne yaptığımı, zamanımı neye harcadığımı, neye harcayabileceğimi düşünmeye düşünmeye anın esiri oldum. Saatler, günler, aylar oynadığımız bu aşağılık, dekadan piyesin uğruna kaydı ellerimden.
Boş konuşarak boş mefhumları arşa çıkardım, boş mefhumlarla saadet buldum, nihayetinde ise yine boş mefhumlara hicviye ve mersiyeler dizdim.
Ulvi yalnızlığı ve kederi düzmece neşe ile değiş tokuş etmenin cezası buymuş demek.

Her şey bir kenara...
Hakikaten melankolide nihai saadet saklıymış.
En çok da bunu öğrendim.