Şiir: Kara Kuş

kaçırmamalı yeniden
kara kuşları penceremden

çekiyor derinlere zincirler
bir kez daha benliğimi
diriliyor hisler derinlerden
kırmak üzere zincirlerimi

nereden geldi bu umut?
eski heyecanı yeşerten kim?
hokkayı kalemi getirtip
önüme nizami yerleştiren kim?

önündeyim yine ulvi kapının
ne elimde anahtar var
ne de kapıyı çalacak cesaret
ne diye buradayım ben
açamayacaksam kapıyı ben

geliyorum son merhaleye
son dönüştür bu dönüş
son vermeli şu sabitliğe
bu tahakküm ve tahassüre

velhasıl uslanmalı artık
dikilmeli tek beden
bu sefer kaçırmamalı
kara kuşları penceremden