Sessiz Geceler

Ne kadar da seviyormuşum sessiz geceleri.

Havai hislerime, komik hayallerime kollarını açan sevgili karalamalarım, tutku ile yazdığım şiirimsilerim; boş hayatıma anlam kattınız, size duyduğum minnet ve sevgiyi yeniden hatırladım.

Dost meclislerindeki sayısız muhabbeti hatırladım; sevimli tasarılar, hayattan mütevazı beklentiler, samimiyet ve şüphesiz kararında melankoli ile doluydu hepsi. Sevdim tabii ki.

En çok da içimi sıcaklığıyla ısıtan, azizliğiyle büyüten; yaşama arzusu, sevme ve bağlanma isteği ile dolduran o kutsal içeceği, bir bardak çayı severim. Onun üstüne başka bir şey tanımam ama! Meşakkatli maceramda yoldaşım oldu, olmaya da devam edecek.

Ne kadar çok hayıflansam da, kızsam da, öfkelensem de tuttuğum yolun ve yaşadığım güzel günlerin hakkını teslim etmem gerek. Yoğruldum, büyüdüm, ben oldum; hiç insan köklerine ihanet eder mi?

Her başlangıç bir sona gebe olduğu gibi her son da başka bir başlangıcı doğurur. 

Ah sessiz geceler, ne kadar da severmişim seni!