Klasiğin müdavimi

Geldik buralara tekrar, zira yalnızlığın esiri oldum yeniden. "Esiri" demek haksızlık olur, misafiri yahut yâreni. Sekiz sene önceye gittim sanki; o zamanki gibi yeni bir şehir, yeni bir hayat, yeni bir içtimai nizam. Gayet tabii sekiz sene öncesinin toyluğu, heyecanı, saflığı pek yok; fark çok. Özünde benzer hissiyatın içerisinde buluyorum kendimi ama; sıfırdan olmasa da sıfıra yakın bir noktadan yeni bir meclis tesis etme ihtiyacı, endişesi. Hakk'ın izniyle bir gün hallolur bunlar elbet, deneyimlemekle mükellef olduğum meşakkatli bir sürecin mevcudiyeti ise yadsınamaz. Akademik zorlukları pek gözümde büyütemiyorum şimdilik, altından kalkabilecek kapasiteye sahip olduğumu düşünüyorum birkaç ufak cebelleşmeden sonra. Benim meselem her zaman olduğu gibi yine içtima. Yaman bir çelişki değil mi, yalnızlığa methiyeler dizip içtimadan dem vurmak. Mamafih her konuda olduğu gibi burada da denge hâli en tabii, en doğru durumu teşkil ediyor. İşin hülasası, sekiz sene öncesinin hâl...

Blogu ziyadesiyle ihmal ettiğimin bilincindeyim, bu nedenle eski yazılarıma, çok eski yazılarıma göz gezdirdim; bilvesile toyluğumu hatırlamış oldum. Arada birkaç tane güzel yazı olmakla birlikte köhnemiş, estetikten uzak bazılarını yayından kaldırma inisiyatifini kullanmaktan sakınmadım, hem de büyük bir zevkle. Hoş, hâlâ toy bir zatım; mamafih artık belli bir seviyeyi aşmış olduğumu görmek kuşkusuz bahtiyar kıldı bendenizi. Şu soru aklıma geliyor tam bu noktada: Hiçbir şey yazmamak, kötü bir şey yazmaktan yeğ midir? Başka bir bahiste tereddütsüz "Yeğdir" yanıtını verirdim, lakin şu an, uzun zamandır hiçbir şey yazmamış olan ben, bu yanıtı vermekten imtina etmekteyim. Kötü de olsa bir şeyler yazmak; kabul etmeli; takdir edilesi, mutlu eden bir fiil. Geçen 6 küsür senede mütemadiyen tekrar ettiğim kelam: Daha fazla yazmalı. Evet, daha fazla yazmalı.

Görsel romanlar bahsinde olduğu gibi, Türkçe kaynak yetersizliğini göz önüne alarak bir riichi mahjong rehberi yazmaya karar verdim. Bu rehber temel kuralları ve oynanışı anlatmakla yetinecek, daha ileri strateji konularına yer vermeyecektir. Esasen internet üzerinden oynayacağınızı düşünerek skor hesaplama bahsine de fazla girmeyeceğim. Faydalı olması dileğiyle!

Vatanseverlik, milliyetçilik gibi mefhumlar her gün memleketin gündemine oturan rezilliklere, ahlaksızlıklara şahit oldukça kıymetini öylesine kaybediyor ki. Toplum her zaman mı bu kadar çürümüş, pespaye, insanlıktan nasibini almamış mahiyetteydi, yoksa günümüze has bir çöküş mü bu? O kadar kolay, o kadar rahat bir şekilde bir insanın canına kastediliyor, bir insan hayatından kopartılıyor ki... Bu toplumun bir parçası olmaktan her gün utanır oldum. İnsanı derin bir bedbahtlığa sürükleyen ise görünürde, yakın gelecekte hiçbir çözümün olmaması. İhya olmayacağız. Yazık.

Ne yazmalı? Ellerim klavyenin tuşlarına uzanmış, bir şeyler karalamak üzere muvakkat iskân eyliyorlar. Kulağımda bedii melodiler, zihnimde asude mülahazalar. Kendime soruyorum: Ne yazmalı? Hayat bir şekilde ilerliyor. Karşısında durmanın yahut mukavemet göstermemenin neticeye hiçbir etkisi yok, o bir şekilde ilerlemeye devam edecek, bizleri elekten geçirmeyi sürdürecek. Bunun iyi bir şey olduğu iddia edilebilir, hiçbir şeyin daimi zihinleri meşgul etmemesi; her şeyin eninde sonunda unutulması, tarihe karışması; istenilmemiş türde hadiseler, hususlar nazarında müspet bir nokta. Mamafih aynı muamelenin istenilmiş türde hususları da kapsaması kuşkusuz menfi bir nitelik. Kötüsü de iyisi de unutulmaya mahkûm. Bunu akıldan çıkarmamalı, anı ve evveliyatı olması gerektiğinden, hak ettiğinden fazla dert etmemeli. Laissez faire, laissez passer. Şu an mutluyum, yarın yahut sonraki gün mutsuz olacağım. Mutsuzluğu tatmasaydım mutluluğun keyfini çıkaramazdım. Hayatın esası bu bivalan denge üzerine k...

Mürekkebim kurudu, dimağım kurudu. Üzülüyorum. Hâlbuki çok hevesliydim bir zamanlar, kendime çizdiğim portrenin önemli kısımlarından biri idi yazmak ve düşünmek. Kazanılması zor, kaybedilmesi kolay bir alışkanlık ne yazık ki. Bu sorunu aşmak için günlük tutmaya başlamıştım lakin pek bir faydası olmadı gibi. İlham yok, esas sıkıntı bu. Kitap okumalı, içtimai havayı teneffüs etmeli; bunların eksikliği sayfaların boş kalmasına, kalemin sükûnetine sebebiyet veriyor. Muvakkat hazlarla oyalanan töz, hakiki saadetin temelini teşkil edecek ulvi fiiliyattan mahrum kalarak o pek ümitvar potansiyelini, üzücüdür ki, farkında olmadan harcıyor. Hepimizin istemsizce, iptidai güdülerle sırtını çevirdiği büyük potansiyel. Tek kelimeyle pespayelik. Üzülüyorum. Mürekkebim kurudu, dimağım kurudu.